Ik houd van stapelingen. Of liever, ik houd van het stapelen, van de handeling zelf. In principe kan alles daarvoor dienen maar ik heb een voorkeur voor wat anders onbruikbaar is, schroot en afval, rebuten. Dergelijke dingen dienen zich aan als een raadsel. Het is maar als ze bij elkaar gevoegd worden dat ze iets prijs geven van wat ze kunnen worden, van waar ze in feite om vragen. In de samenstelling kunnen ze status verwerven. Niet betekenis: status is niet eenduidig, niet vast, precies of noodzakelijk. Wat eigenlijk op het spel staat is de aanspraak van de dingen om deel te hebben aan onze werkelijkheid, om daarin een plaats te betrekken, zonder daarom nuttig te willen zijn.
De samenstelling een “stapeling” noemen, zegt dat het niet zozeer gaat om een product, dan wel om het maken zelf: het voeren van een proces waarin de dingen worden verkend, waarbij elke samenvoeging ontdekking is, experiment, waarin stabiliteit of evenwicht voorshands is. Evenwicht is hier een fysieke vereiste, geen formele of inhoudelijke betrachting.
Ik verzamel dingen die ik aantref. In beginsel lijkt alles wel even bruikbaar en interessant: verpakkingskarton, fragmenten textiel en porselein, lapjes leder of vilt, ijzerdraad, afgedankt gerei, wrak- en kreupelhout, stukken van kapotte meubelen, etc. Ik zet ze in verschillende posities tegenover, op of aan elkaar, geef ze een draai, lijm ze vast, beschilder ze hier en daar. Ik heb altijd wel plannen, verbeeldingen van composities die ik soms probeer vast te leggen op papier of doek. Maar zoals het schilderij tot stand komt in een proces van opbouw en sloop, van toevoeging en weglating, moet in de stapeling elk mogelijk plan wijken om plaats te maken voor het onverwachte, het onwaarschijnlijke zelfs. Het belangrijkste verschil met een schilderij is dat de componenten die in de stapeling voorkomen bijeen geraapt zijn. Maar de laatste tijd onderzoek ik de mogelijkheid van een andersoortige verwantschap met het schilderij. Meer en meer betrek ik de stapeling op de nabijheid van een wand. Die wand dringt zich dan op in zijn concreetheid, in zijn maat, proportie, textuur en tint, met zijn onregelmatigheden en littekens. Ten aanzien van de stapeling is hij als een canvas.
Ingrid Castelein, september 2022.