Marieke begon te schilderen en tekenen omdat op een bepaald moment woorden een soort dubbelheid kregen die het voor haar onmogelijk maakten om er nog mee te communiceren over wat echt telde.

De geschreven en gesproken taal was haar bindkracht verloren doordat alle beleidsdocumenten die ze als beleidswerker in het hoger onderwijs moest lezen en produceren een trieste holheid bevatten die geheel ongeloofwaardig werden voor haar en geen enkele poëzie bevatten. Door haar hooggevoeligheid en hoogintelligentie werd ze diep gekrenkt. De gesproken en geschreven woorden waar ze ooit zo van hield waren ontzielend geworden door de valsheid en dubbelheid die ze in haar teweeg brachten. Pur sang een dichter was Marieke de woorden om haar intense gevoelens uit te drukken in denken en delen kwijt.

Maar het broeide in haar en Marieke moest een nieuw medium ontwikkelen om dit alles wat haar overspoelde naar buiten te kunnen brengen om het te delen en te voelen dat ze niet de enige was die zo diep geraakt werd door het leven. Dat ze niet de enige was die schoonheid en puurheid zo ontbeerde dat het pijn deed. Marieke wil mensen in hun hart beroeren om terug echte zielsnabijheid te voelen. Zoals een muzikant warmte brengt met zijn klanken wil Marieke dat doen met haar lijnen en kleuren.
Het is niet erg dat ze geen professionele vorming kreeg. Waar ze nu staat in haar leven is dat eerder een voordeel. Ze kan zielloosheid niet maskeren met abstractie, ego en techniek. Juist haar imperfectie werkt verbindend en zo slaagt ze er in mensen te raken in hun kindse eenvoud. In haar beeldkracht is ze normenloos eerlijk en inspirerend.

Sinds de ontdekking van de sterkte van het gedeelde beeld is er in Marieke een soort vulkaan losgebarsten. Voortdurend capteert zij de omringende werkelijkheid en het moment om wat alle schoonheid die haar raakt te kunnen delen en bewaren.

Het vuur van de inspiratie doorgeven is wat haar drijft.