Schilderen is een liefdesverklaring

Over de schilderijen en ‘de adem’ van het creëren:

De schilderijen bewegen meer en meer op het ritme van de kleuren. Kleur is de dirigent van het orkest dat de vorm is.
Een wit doek is als een goed stuk chocolade, het daagt me uit en vraagt om onmiddellijke actie en ik ben pas voldaan wanneer het doek volledig door de verf is ingenomen.

Het schilderij blijft me altijd een stap voor. Ik kijk, zie en volg: soms ingehouden of net uitbundig, dan weer traag en gelaagd of direct en snel, met vluchtige toetsen of gefocust op een detail…
Mat en glanzend; vaag en helder, stralend naar buiten of naar binnen, met zachte of harde contrasten…, in het verfoppervlak en de gebruikte technieken zitten de vele polariteiten. Ik laat ze naast elkaar bestaan als wegwijzers voor mezelf en voor de kijker.

Het is de verwondering van wat mogelijks op het eerste gezicht als alledaags wordt ervaren
dat een grote rijkdom in zich draagt. Zo kan het ‘kleine’ bijzonder groot zijn. We zijn zelf deel van het ‘grote’ en dragen ook het ‘kleine’ in ons. Alles is verbonden. Dat is voor mij ‘grote’ inspiratie.
In ieder moment zit een toeval dat de sporen van heden en verleden draagt. Het spoor van de variabelen is een realiteit die me meeneemt en uitdaagt. Het zichtbare en onzichtbare voegt er zich samen, in voortdurende verandering.

Schilderen brengt me op onbegane paden, stelt nieuwe uitdagingen en verrijkt mijn kijk op het leven steeds weer vanuit de verwondering.
Is verwondering een uiterlijke taal die zich verinnerlijkt? Of is verwondering een innerlijk proces dat zich veruiterlijkt?

Gonda