Vergane Glorie (is het thema van onze huidige tentoonstelling )

Die zwarte monstermachine die zo prompt stoom uitblazen kon
is nu een museumstuk.
En daar,
een compleet verroest en verwrongen automobiel.
Zo verkommerd vertellen ze wel wat.
Een vervallen krot,
een puinhoop of een ruïne,
vergeeld en uitgerafeld textiel.
Eens zo mooi bevonden, zo glorieus,
nu aftands.
Een half vergaan visserswrak dat wegzinkt in desolaat slib.
Ach, alles wordt vroeg of laat voorbij gestreefd en vervangen.

De tijd heeft de glorie ingehaald.
Een verwelkte bloem, een verrotte stronk
of een skelet – van zelfs een niet meer bestaand beest…
Hoe mooi en indrukwekkend kan het nog zijn.

Eens zo jong en soepel,
onbezonnen en veel te zot
en zoveel weelde genoten.
De tijd gaat ook mij inhalen.
Misschien ben ik nu nog slechts een schaduw van wie ik ben geweest.
Maar ik ben o zo rijk.

Want ach,
waarheen de tijd ook vliedt,
glorie ’s geest reist met hem mee –
als een geschenk voor wie afgeschreven wordt gewaand
en graag in zijn spiegel van nostalgie herbront.

Immers,
terwijl glorie vergaat,
schept haar teloorgang nieuwe pracht.
Vol rijkdom en levenslessen voor wie niet blind wil blijven.
Een verrimpeld gelaat, kaal – of onder wit geworden haar.
Kromme verkneukelde vingers van een verweerde hand.
Een traan die van liefde getuigt.
Hoe mooi zijn ze niet?
Ik relativeer wat lelijk en fout liep,
mijmer voort over wat mooi is geweest,
zoek de zalige stilte van weleer
en eer dankbaar Die ‘de wereld’ niet meer weten wil.