Na 20 jaar beeldhouwen in gips, beton en brons, heeft een fysiek beperkende ziekte me in 2015 naar het schilderen met olie op doek doen overstappen. Van bij de aanvang als beeldhouwer is mijn uitgangspunt de mens in zijn/haar existentiële eenzaamheid. Deze werken, vaak uitgebeeld in groepen, staan in openbare ruimtes en in psychiatrische instellingen.
Bij het schilderen blijft die fascinatie voor de mens, maar het perspectief is gekeerd. Ik observeer nu vanuit mijn eigen existentiële eenzaamheid, uitgedrukt in portretten van mezelf en van mensen uit mijn onmiddellijke omgeving.